Gure literatura zakilduna izan da bere neurririk handienean, eta jakina denez, baita sotanaduna ere. Frankismotik hona, sotana modaz pasatzen joan da, eta etorri dira Aresti eta bere harrikada, Saizarbitoria eta bere petrila, Atxaga eta bere harea, Sarrionandia eta bere gordelekuak, Izagirre eta bere itsasoa… ai amai! Eta gero, Cano eta bere kea. Eta hain zuzen ere, Harkaitz Cano idazle handiarekin aritu gara lapurrizketan, ke artean.